تأثیر استرونشیوم برمیزان رشد و تکوین جنین های دو سلولی متوقف شده موش سوری

مقدمه: کاهش سرعت رشد و تکوین در جنین ها و ماندن آنها در یک مرحله از تکوین مانند توقف در مرحله دو سلولی از دلایل ناباروری در بعضی زوج های مراجعه کننده به مراکز باروری و ناباروری است. هدف این مطالعه بررسی میزان تأثیر استرونشیوم بر میزان رشد و تکوین جنین های دو سلولی متوقف شده موش نژاد سوری بود. روش بررسی: موش های ماده پس از تحریک تخمک گذاری با موش نر هم قفس و موش های پلاک مثبت 48 ساعت پس از تزریق hcg به روش جابجایی مهره های گردنی کشته و جنین های دو سلولی آنها در محیط کشت جمع آوری و تعدادی از آنها (گروه 1 یا شاهد) به منظور کشت در محیط m16 به انکوباتور منتقل شدند. جنین های گروه 2 و 3 به منظور القاء توقف به مدت 24 ساعت در معرض دمای c°4 قرار گرفته و گروه 2 بعد از خروج از دمای فوق به انکوباتور منتقل شد، در حالی که گروه 3 ابتدا به مدت 5 دقیقه در معرض استرونشیوم mm 10 قرار گرفت و سپس به انکوباتور منتقل شد. نتایج: آنالیز نتایج با استفاده از واریانس یکطرفه نشان داد قرار گرفتن جنین ها در معرض دمای c°4 درجه سانتیگراد به طور معنی داری باعث افزایش میزان جنین های د‍ژنره و اختلاف معنی دار(006/0p=) بین گروه ها شد. کاهش میزان تکوین در گروه دو(47/33%) نسبت به گروه یک(7/77%) و کاهش میزان تسهیم(2/45%) در مقایسه با گروه یک(9/90%)، از نتایج این تحقیق بود. به طوری که با کاربرد استرونشیوم در گروه سه میزان تسهیم دارای اختلاف معنی داری با گروه دو نبود ولی میزان تکوین تا 61% افزایش یافت(00/0p=). نتیجه گیری: میزان تکوین جنین های دو سلولی متوقف شده موش با تأثیر استرونشیوم بطور معناداری نسبت به گروه شاهد افزایش می یابد.